Nunca máis
Son as sete e media da tarde, e a 22 de novembro, xa é de noite. Dende a
ventá da miña cociña, que é a que mellores vistas ten, vexo unha paisaxe bonita
pero á vez tristeira.
Preto do meu fogar, á dereita, está o dos meus veciños. Soamente se pode
mirar con claridade un dos seus laterais, alumeado por un farol do camiño. Ten
tres fiestras: dúas na parte superior, e outra no primeiro andar. A vivenda
está feita de pedra, é por iso polo que me fascina. Sempre me gustaron as casas
de pedra, son serenas, antigas, antigas, fortes,sabias...
Detrás do inmoble hai algúns eidos que os seus donos traballan con moito
esforzo.
Vexo tamén, algo máis lonxe, moitas árbores que dividen o panorama en dous
mundos moi distintos: o campo e a cidade.
Agora mesmo só se poden apreciar puntiños, moitas luces de diversas
tonalidades: vermellas, amarelas, brancas, verdes... Algunhas quietas, outras
intermitentes, outras en movemento...
Neste intre estou mirando pola xanela para escribir este texto, pero case
non é necesario, pois coñezo a paisaxe de memoria. Non é a primeira vez que me
paro a mirar pola ventá, fágoo moi a miudo porque me gusta meditar e recapacitar
sobre o que hai ao outro lado
Penso en como era hai uns cen anos atrás, imaxínoo todo máis verde: con
máis campos e máis árbores; e con menos edificios, menos automóbiles, menos
ruído e menos luces.
A tecnoloxía avanzou moito, suponse que sempre para ben, pero en moitos
aspectos empeorou as cousas.
Antes gustábame máis mirar de día que de noite, pero dende fai algo máis
dun mes cambiei de opinión.
Dende a miña fiestra, á esquerda da cidade, onde xa non se ven luceciñas,
vese o monte Alba, un dos moitos, dos moitísimos montes arrasados polo lume
aquel 15 de outubro. Imprisionante. Trémeme o corpo só con pensalo. Non podo
crer como existen persoas tan ruíns, tan malvadas, tan desalmadas como para
facer tal cousa, como para facerlle tanto dano a unha terra tan fermosa como é
Galicia. Penso que a tecnoloxía ten algo de culpa, a xente de hoxe en día só
pensa nas pantallas, nos móbiles, nas redes sociais, na televisión, en todas
esas luces que vexo eu dende a ventá, que sí, que son bonitas, pero mellores
serían as luces das estrelas si se puideran ver como as vían hai cen anos,
erguer a cabeza e ver millóns de puntiños brillando no ceo, oxalá, oxalá
levanten a cabeza das pantallas os que viven agora, porque, xa que non poden
ver as estrelas, substituídas polas luces, que vexan as paisaxes, as preciosas
paisexes que aínda ten Galicia. Entón, ao mellor, aqueles que o 15 de outubro
se dedicaron a destruir, poderían descubrir o encanto que ten Galicia, e de
seguro, chegarían a amala, como o fago eu, e todos os que vivimos do outro lado
desa barreira de árbores que se ve dende a miña ventá. Do lado máis verde, máis
fermoso.
Hoxe as nubes choran, non sei se por rabia ou por tristeza, pero eu soño,
teimuda, con que o volvan facer por felicidade. Que a xente abra os ollos e que
non se repita un día como ese, nunca máis.
Uxía Román 3ºB
Ningún comentario:
Publicar un comentario